06 - 47 848 978
Geboorteverhalen
Volg
​
​
Lees hier de geboorteverhalen van prachtige powermama's die ik heb mogen begeleiden!
Zwanger van mijn 2e dochter, zo bijzonder!
Ik kom uit een behoorlijke mannenfamilie, heb zelf drie broers en zou na al 1 prachtige dochter, opnieuw een meisje krijgen. Hoe is het mogelijk, dacht ik. Nooit verwacht, en des te specialer. Zoals bij mijn eerste dochter wilde ik opnieuw proberen om thuis te bevallen en ik zou het nog beter voorbereiden met de nieuwe kennis die ik in de afgelopen jaren, mede dankzij mijn opleiding tot vitaliteitscoach, heb opgedaan.
Bij mijn eerste dochter wilde de ontsluiting niet vorderen, hierom ben ik gaan zoeken naar iemand of iets wat mij hierbij zou kunnen helpen. Zo kwam ik bij spinning babies (een techniek uit Amerika) en vervolgens las ik over een doula. Ik schrok in eerste instantie van de kosten, echter werd het idee dat iemand mij al tijdens de zwangerschap en met name tijdens de bevalling zou kunnen coachen, steeds aantrekkelijker. Met name omdat deze persoon mij zou kunnen helpen bij de spinning babies technieken en of een rebozo doek toepassen. Met een rebozo doek kunnen ze bijvoorbeeld je bekken proberen te kantelen als het kindje er niet goed voor ligt.
Mijn wens was om zo natuurlijk mogelijk te kunnen bevallen, thuis in bad met zo weinig mogelijk toucheren, geen pijnstilling, en mijn kindje sereen en kalm ter wereld te brengen.
​
40 weken
Op 1 oktober was ik 40 weken zwanger. Al wekenlang had ik voor weeën en gezien mijn eerste dochter precies op de uitgerekende datum ter wereld kwam, werd verwacht dat dit meisje ook rond die tijd zou komen. Toch liep dat niet zo. Ik ging ver over de uitgerekende datum. Ik had allerlei scenario’s bedacht, meerdere geboorteplannen geschreven, echter dit scenario was niet de revue gepasseerd.
De dagen die volgden waren pittig, zowel fysiek als mentaal. Meerdere keren ben ik naar de verloskundigen praktijk gereden om te kijken of ik gestript kon worden en telkens was daar de teleurstelling. Zeker omdat ik al meerdere keren dacht dat het begonnen was en mijn lichaam hier uitgeput van raakte. Toch probeerde ik positief te blijven en te dromen van mijn wensbevalling thuis in bad. Mijn doula heeft me hier ontzettend bij gesteund. Middels appjes, belletjes, bezoekjes, door positief te affirmeren en simpelweg in mij en mijn kracht te geloven.
41 weken
Zelfs toen ik op maandag, 41 weken en 6 dagen zwanger, door mijn verloskundige geadviseerd werd naar het ziekenhuis te gaan voor een CTG-scan om te kijken of alles goed is met ons kindje, stimuleerde mijn doula mij in mijn droombevalling te geloven en bij mijn gevoel te blijven. Dit werd knap lastig, gezien ik proefde dat een van mijn twee verloskundigen er minder in geloofde en het gesprek wat na de CTG-scan in het ziekenhuis volgde zo naar was. Tijdens het gesprek zouden we de scan bespreken, een echo maken en kijken wat de opties zijn. Nou aldus de gynaecoloog in opleiding, die nog niet geleerd had hoe te communiceren, was het eerste wat ze zei, dat mijn kindje in de buik wel eens dood kunnen gaan (die kans stijgt nihil). Ze adviseerde dezelfde dag nog in te willen leiden. Met tranen in mijn ogen, probeerde ik sterk te blijven en legde ik uit waarvoor we naar het ziekenhuis waren gekomen. We wilden ten eerste horen hoe het met ons kindje ging, die ik overigens volop voelde bewegen en waar ik geen enkele zorg om had. Zoals verwacht ging het met ons meisje hartstikke goed en konden we na kritisch overleg woensdag of donderdag ingeleid worden. We zouden hier later voor bellen. Eenmaal thuis, weer opnieuw hopend dat het zou beginnen, verstreken dag en nacht.
42 weken
Dinsdag, 42 weken zwanger, wat een stress. Mijn verloskundige zou komen om te strippen, echter moest ze naar een bevalling en de andere verloskundige lag in bed na een bevalling. “En nu?! Is er geen backup?” Nee die was er simpelweg niet. Weer was er mijn doula er die mee dacht en adviseerde te gaan wandelen. En dat hebben we gedaan. Mijn man zette zijn werk op zij, onze dochter mocht naar mijn ouders, en wij de bossen in. Heuvel op, heuvel af. Opnieuw proberen te focussen op die thuisbevalling. We hadden nog even. Ieder uur telde. De verloskundige kon ieder moment komen, mits ze klaar was. Echter streek de tijd voorbij. Mijn doula kwam om 14 uur. Na overleg met haar, hadden we besloten donderdag in te leiden. Mijn man belde het ziekenhuis en ineens konden we enkel woensdag een afspraak maken. Hij legde uit dat het niet hun keuze is, maar toch echt de keuze van ons wanneer we dat willen. We zouden later nog terug bellen. Onze doula was trots op hem. Ik vond het nu wel heel spannend worden.
De druk van het ziekenhuis gaf mij (te)veel stress.. Mijn doula masseerde onderwijl mijn voeten, en voerde druk uit op de accupunctuur punten, samen wachtend op de verloskundige die nog steeds zou langs komen. Het was ondertussen 16.30. Om 17 uur ging ze naar huis en volgde een vervelend uur. Ik wist niet meer wat te doen en was radeloos. Ik wilde zo graag thuis bevallen, maar durfde er niet meer in te geloven. Om 18 uur kwam dan eindelijk mijn verloskundige. Ze sprak mij moed in en zou kijken of het strippen nu wel kon. Ik durfde het niet te geloven, en de situatie voelde vrij onwerkelijk, maar ik had 2 cm ontsluiting... Tranen stroomden over mijn wangen. Het was begonnen! Mijn verloskundige legde uit dat als ze stript, ze goed stript. Nou dat deed ze. Mijn vliezen braken, dat gebeurt blijkbaar niet vaak en de verloskundige schrok er zelf van. Na even lekker te douchen, afscheid te nemen van mijn dochter, begonnen de weeën rond 20 uur en kwam mijn doula om half 9.
Geboorte
Zij en mijn man hebben mij er zowel mentaal als fysiek doorheen geholpen. Ik heb letterlijk aan de armen van mijn doula gehangen terwijl zij mij masseerde, regelmatig water gaf en bemoedigende woorden toe sprak. We waren echt een team met drieën! En om 2.51 werd ons dochtertje dan echt zoals we gewenst hadden, thuis in bad, met kaarsjes en rustgevende muziek aan, ter wereld gekomen!
Ik ben dankbaar en trots op mezelf en mijn man dat we erin zijn blijven geloven en de druk van buitenaf hebben durven weerstaan. Dankbaar voor onze verloskundigen en mijn geweldige doula. De keuze voor mijn doula is het dan ook dubbel en dwars waard geweest!
Derde kindje, sterrenkijker
​
Toen ik in verwachting was van mijn derde kindje besloot ik een doula te zoeken ter ondersteuning in mijn zwangerschap en bevalling. Het kennismakingsgesprek met Monique ging heel goed en ik koos al snel voor haar. Het mooie aan Monique vind ik ook dat ze erg professioneel is en tegelijkertijd ook gevoelig en spiritueel. Dat vond ik een mooie combinatie want het gevoelige sprak mij natuurlijk aan en de professionaliteit sprak mijn man aan. Perfecte combi dus :-)
Tijdens de zwangerschap is Monique meerdere malen bij ons thuis geweest. We bespraken mijn wensen voor de bevalling en wat ik van Monique verwachtte. Ik vond het altijd erg fijn als ze er was.
​
41 weken & geboorte
Toen uiteindelijk met 41 weken mijn vliezen braken zag ik dat ze in het vruchtwater had gepoept. Ik moest dus gelijk naar het ziekenhuis.
Ze wilden me dus alsnog inleiden om het vlotter te laten gaan. Dit wilde ik niet. En Ik ben ervan overtuigt dat mede dankzij Monique haar aanwezigheid, ze mij toch de tijd hebben gegeven om de natuur haar gang te laten gaan. Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Na een uur onder te douche te hebben gestaan met mijn eigen muziek, zakte ik in mijn bubbel en koos mij lijf ervoor toch door te zetten en heb ik een natuurlijke bevalling kunnen hebben en is mijn dochter vanzelf gekomen, zonder wee-opwekkers, zoals ik graag wilde.
​
Tijdens de heftige weeën gaf Monique me tegendruk op mijn rug en hielp ze mij met ademhalingstechnieken. Onze dochter verraste iedereen, want ze bleek tijdens de geboorte een sterrenkijkertje te zijn. Wat was ik gelukkig toen ze uiteindelik op mijn buik lag. Ondanks dat ik niet in bad heb kunnen bevallen, omdat onze dochter in het vruchtwater had gepoept, heb ik een bevalling gehad waar ik heel positief op kan terugkijken.
​
Na de bevalling is Monique nog meerdere malen bij mij thuis geweest. Ze gaf me heerlijke massages en bracht elke keer overheerlijke gezonde maaltijden mee. Zo fijn dat ik dan niet na hoefde te denken over het avondeten!
Als afsluiting van een mooie periode van zwanger zijn en bevallen, heeft Monique bij mij het sluitingsritueel gedaan. Samen met mijn zussen en mijn nicht heb ik op een bijzondere manier deze fase van mijn leven gesloten. Om vervolgens weer open te staan voor de volgende fase die voor de deur staat.
Moeder zijn, vrouw zijn, maar vooral ook mezelf zijn. En dat gaat me momenteel goed af.
Ik ben erg dankbaar dat ik Monique had in deze bijzondere maar ook zware tijd.
Ik zou het ook alle vrouwen gunnen. Dankjewel lieve Monique
​
2e kindje, bevallen onder de douche
Een positieve test overspoelt ons met een ongelofelijk fijn en dankbaar gevoel! Maar daarnaast is het ook zo spannend: mijn vorige zwangerschap ben ik zo ziek geweest, de angststoornis van mijn vriend laaide zo op. Wat staat ons te wachten en hoe gaat dat zijn in combinatie met onze lieve gevoelige peuter. Vooral de angststoornis van mijn vriend is voor ons reden om al snel op zoek te gaan naar een doula. Hij kan namelijk niet bij de bevalling aanwezig zijn net als bij mijn eerste bevalling. Die bevalling is het meest bijzondere dat ik in mijn leven heb gedaan, ondanks 27 uur weeën opvangen en uitputting, flink bloedverlies en een heftige start samen. Sindsdien ben ik gegrepen door alles rondom bevallen en al voor ik zwanger ben google ik ‘stiekem’ naar doula’s in de omgeving.
Na de test weet ik dus al meteen wie ik wil benaderen. Gelukkig klikt het met Monique! Haar mentale steun was zo fijn, tijdens mijn 8 maanden misselijk en moe zijn en het regelmatig echt niet meer zien zitten. Haar meedenken was zo welkom, toen mijn baby’tje in stuit bleef liggen en later maar niet aan de geboorte wilde beginnen. Na (bijna) alles geprobeerd te hebben om de baby aan te moedigen en uit te nodigen, was er toch meer nodig. Na 42 weken uitputtende zwangerschap moest ik de knop omzetten en afscheid nemen van mijn gedroomde thuisbevalling in bad, en wennen aan het idee van een inleiding in het ziekenhuis. Ik had geen energie meer om de strijd te voeren langer af te wachten. Dat was enorm schakelen, maar ik kon me er uiteindelijk bij neer leggen dat dit kindje ervoor kiest om in het ziekenhuis ter wereld te willen komen.
Na nog een nacht voorweeën en blijven hopen op thuis bevallen, moest ik er toch echt aan geloven en meld ik me samen met Monique vroeg in het ziekenhuis temidden van een code rood ijzel storm. Ik voel me meteen gezien en gehoord door de verloskundige en ben ervan overtuigd dat alleen al Monique's aanwezigheid in de kamer daarbij een rol speelt. Na een CTG worden de vliezen gebroken. Dit gaat goed, maar brengt niet snel weeën op gang. Ik mag nog langer afwachten, maar voel dat we meer nodig hebben en dus krijg ik rond 10 uur de eerste weeënopwekkers toegediend waarna de dosering langzaam wordt opgehoogd. Fijn om ondertussen met Monique te kunnen kletsen terwijl ze mijn voeten masseert. Langzaamaan worden de harde buiken intenser, en na een tijdje wil ik niet meer liggen. Ik loop rond en voel de weeën meer en meer toenemen, waarbij ik steeds meer mijn best moet doen om ze op te vangen. Het is even zoeken naar mijn eigen ruimte, lopend en hangend aan de infuusstandaard. Ik probeer een paar keer of ik kan zitten, maar dan voelen de weeën zoveel heftiger.
Affirmaties die ik na een cursus hypnobirthing heb geformuleerd helpen me enorm om me te laten meebewegen op het ritme van de weeën. Rond half 12 helpt Monique me onder de douche, om even op een andere manier verlichting te zoeken. Daar voel ik me goed, veilig in een hoekje omhuld door het warme water. Vrij snel daarna komt de verloskundige. Ik mag gelukkig onder de douche blijven staan terwijl ze de ontsluiting meet, en hoor dat het goed vooruit gaat en de bevalling nu echt begonnen is.
De weeën volgen elkaar nu snel op en ik kies ervoor het infuus wat lager te zetten om te kijken of mijn lichaam het nu zelf overneemt. Het voelt fijn onder de douche, maar na een tijdje merk ik dat ik mijn benen wat rust wil geven. In mijn hoofd maak ik een plan hoe ik dadelijk hangend op het bed wat houdingen kan proberen. Al de hele ochtend voel ik dat er nog ontlasting in de weg zit. Rustig op de wc zitten lukt niet meer, dus probeer ik het onder de douche. Ik druk mee en voel dan ineens iets groots. Ik voel met mijn handen en kan het niet geloven: een hoofdje!! “Ik voel een hoofdje” zeg ik tegen Monique, die in de deuropening van de badkamer me niet uit het oog verloor. In no-time staan de verloskundigen om me heen, weeënopwekkers en douche worden uitgezet. Verplaatsen naar het bed lukt niet meer en de douche wordt gevuld met kussens. Ik voel onrust en lichte paniek om me heen en word een beetje bang of het niet ‘te’ snel gaat en welke gevolgen dat kan hebben, maar voel me vooral zo dankbaar dat mijn baby er nu al bijna is. Hangend aan de armen van de verloskundige druk ik mijn baby’tje langzaam naar buiten, vang het lijfje zelf op en druk het tegen me aan.
Oh wat fijn om dat warme lijfje tegen me aan te voelen en aan alle geluidjes te horen dat het goed gaat. Ik loop zelf, ondersteund, naar het bed waar we gaan liggen. De onrust in de kamer blijf ik voelen, maar ik laat mezelf opgaan in de baby die in mijn armen ligt. Voor mijn gevoel krijg ik al heel snel een schaar in mijn handen gedrukt: ik wilde weer zelf de navelstreng doorknippen, maar merk dat ik er nu nog niet aan toe ben en liever nog even wil wachten. Maar ik voel dat die ruimte er niet is, ze hebben haast en omdat Monique niet ingrijpt, weet ik dat ik er op kan vertrouwen dat het nu moet. Zelf knip ik de navelstreng door en druk mijn baby nog dichter tegen me aan.
De verloskundige geeft aan dat ik ruim bloedverlies heb en na mijn toestemming krijg ik medicatie om dit te stoppen. Ik hoor iemand in de kamer ‘ze’ zeggen tegen de baby en dan beseft iedereen zich: we weten nog niet wat het geslacht is! De verloskundige tilt mijn baby op zodat ik zelf mag ontdekken: een meisje, mijn dochter! Beide was zo ontzettend welkom, maar ik voel meteen dat het zo goed is: zo moest het zijn. Ik sluit me af voor alles wat er in de kamer gebeurt (alle zeilen moeten bij om het bloedverlies onder controle te krijgen) en richt me helemaal op mijn meisje. Het voelt als een wonder als ik voel hoe ze zich tegen mijn buik afzet en richting mijn tepel kruipt, aanhapt en begint te drinken, wow!
Als alles enigszins tot rust gekomen is, videobellen we mijn vriend die op dit tijdstip nog nooit verwacht had dat hij al voor de tweede keer papa is geworden. Wat een ontlading en blijdschap, wat zich vervolgt als hij later op de dag kan komen kennismaken. Monique blijft bij mij tot hij er is, en maakt (net als tijdens de hele bevalling) dierbare foto’s van de eerste ontmoeting van vader en dochter.
Onze kraamweek verloopt met ups en downs. Monique komt nog een paar keer langs en onze gesprekken helpen me om meer rust in mijn hoofd te krijgen. Bij Monique mag alles er zijn en ze weet altijd de juiste woorden te vinden.
Het inschakelen van een doula deden wij uit nood, maar blijkt uiteindelijk een enorm cadeau. Iedere vrouw verdient een Monique op dit punt in haar leven. Ze heeft mij geholpen dicht bij mijzelf te blijven waardoor het leven van mijn dochtertje is begonnen met een mama in haar kracht en daar kan ik haar nooit genoeg voor bedanken.